θαυμαστικός

-ή, -ό (AM θαυμαστικός, -ή, -όν) [θαυμαστής]

αυτός που έχει διάθεση να θαυμάζει ή που συνηθίζει να θαυμάζει («οἱ δὲ θαυμαστικοὶ καὶ ἄκακοι μᾶλλον βλάπτονται», Πλούτ.)

νεοελλ.

το ουδ. ως ουσ. το θαυμαστικό

σημείο στίξεως (!) που μπαίνει στο τέλος φράσης ή λέξης και δηλώνει θαυμασμό, έκπληξη, απορία, ευχαρίστηση ή λύπη, καθώς και στο τέλος λέξεων ή φράσεων οι οποίες εκφέρονται επιφωνηματικά

μσν.

αξιοθαύμαστος

αρχ.

αυτός που εκφράζει θαυμασμό.

επίρρ...

θαυμαστικώς και -ά (AM θαυμαστικῶς, Μ και θαυμαστικά)

με θαυμασμό

νεοελλ.

με θαυμαστικό

μσν.-αρχ.

με θαυμαστό, με υπέροχο τρόπο

αρχ.

με κατάπληξη.